Drukuj

Ochotnicza Straż Pożarna - Historia Jednostki

 

zdjęcie loga osp rossoszNa początku XX wieku Rossosz administracyjnie należał do guberni siedleckiej i jak w większości osad z tamtego okresu dominowała w nim drewniana zabudowa. W tamtym czasie miasta i wsie nękany były licznymi pożarami, które często przeradzały się w tzw. pożary zbiorowe, czyli takie, w których ogień niszczył 300-400 budynków. Liczba pożarów i podpaleń z roku na rok rosła. By temu przeciwdziałać w guberniach zakładano straże pożarne. Jedną pierwszych jednostek funkcjonujących na terenie guberni siedleckiej była utworzona w Rossoszu w 1906 r. Ochotnicza Straż Ogniowa. Powstaniu formacji sprzyjała panująca w Królestwie sytuacja, ponieważ lata 1905 - 1907 był to czas rewolucji w całym Cesarstwie Rosyjskim. A powstające jednostki były wyrazem manifestowania przez Polaków swojej odrębności państwowej, tożsamościowej i religijnej.

 

Podczas I wojny światowej niemal każda jednostka straży w Królestwie stawała się swoistym ośrodkiem polskości, kultury i tradycji polskiej oraz przeciwwagą dla prowadzonej rusyfikacyjnej polityki zaborcy. Natomiast kiedy pojawiła się szansa na odbudowę państwa polskiego wielu strażaków zasiliło szeregi Legionów. Na obszarach opuszczonych przez wojska rosyjskie, a do których nie dotarły jeszcze wojska niemieckie i austrowęgierskie, strażacy organizowali komitety bezpieczeństwa, milicję czy straże obywatelskie. Podejmowali też aktywną współpracę z organizacjami niepodległościowymi i paramilitarnymi.

 

Do czasu podjęcia decyzji o wybudowaniu remizy sprzęt Ochotniczej Straży Ogniowej był przechowywany w szopie oraz starej kuźni. Prace budowlane ruszyły na przełomie 1927 i 1928 r. Była w nie zaangażowana większość mieszkańców Rossosza. Także dzięki hojności mieszkańców zebrano niezbędne do budowy drewno. Remizę budował Jan Marcinkiewicz, a nadzór sprawował Jan Ogorzały. Swój istotny udział w pracach budowlanych mieli wszyscy członkowie straży. Sami wykonali m. in.: drzwi i okna do remizy, wykładali sufity i podłogi. Prace zakończyły się w 1929 r.

 

Oprócz prowadzonych działań przeciwpożarowych na terenie gminy i okolic OSP spełniała funkcję kulturalne. Ich rozkwit nastąpił od czasu ukończenia nowej remizy. Zaczęto wtedy organizować liczne imprezy rozrywkowe i kulturalne. Wynajmowano salę i urządzano zabawy, a pozyskane w ten sposób środki przeznaczano na cele strażackie. W czasie II wojny światowej funkcję naczelnika straży ochotniczej pełnił Stanisław Czeranowski. Naczelnik aktywnie też działał w strukturach politycznych i wojskowych państwa podziemnego.

 

Po okresie okupacji istotną datą jest rok 1960, kiedy rozpoczęto starania mające na celu utworzenie orkiestry dętej, a którą formalnie powołano w następnym roku. Równie ważną datą jest 1964 rok, kiedy rozpoczęła się budowa nowej remizy. Uroczystość jej otwarcia odbyła się w dnia 17-24 maja 1970 r. Wtedy, przy udziale przedstawicieli władz powiatowych i wojewódzkich, obchodzono Dni Strażaka i oficjalnie przekazano nową strażnicę ochotnikom z OSP Rossosz. W 1984 r. przy remizie rozpoczęto budowę trzeciego garażu. Jego budowę wykonywano w tzw. czynie społecznym przy zaangażowaniu strażaków. By dokończyć inwestycję pozyskiwano dodatkowe fundusze organizując zabawy i dyskoteki w budynku Gminnego Ośrodka Kultury.  

 

Obecnie OSP posiada remizę z trzema garażami i zapleczem sprzętowym. Świetlicę, w której odbywają się próby orkiestry dętej oraz imprezy kulturalne i rozrywkowe. Jednostka dysponuje trzema samochodami strażackimi - dwa wozy średnie i jeden lekki oraz nowoczesnym sprzętem ratowniczo - gaśniczym.  Od 15 marca 1995 r. OSP Rossosz została włączona do Krajowego Systemu Ratowniczo - Gaśniczego.

 


Druhowie

 

Zarząd:

Żelazowski Lucjan – Prezes OSP
Żelazowski Wojciech – Wiceprezes Naczelnik OSP
Rarot Tadeusz – Wiceprezes
Bancarzewski Jakub – Zastępca Naczelnika
Wiczuk Grzegorz – Skarbnik
Rafał Sokulski – Sekretarz
Żelazowski Dariusz – Gospodarz
Mariusz Józefaciuk – Kronikarz
Stanisław Żelazowski - Członek

 

Komisja Rewizyjna:

Firysiuk Romuald - Przewodniczący komisji
Mazurek Zygmunt - Członek komisji
Kuzawiński Marian - Członek komisji

 

Druhowie czynni:

Żelazowski Wojciech - Dowódca Plutonu, Kierowca, Strażak PSP
Bancarzewski Jakub - Dowódca Plutonu, Kierowca, Strażak PSP
Żelazowski Grzegorz - Dowódca Plutonu, Strażak PSP
Firysiuk Paweł - Dowódca Sekcji, Strażak Ratownik
Firysiuk Romuald - Dowódca Sekcji, Strażak Ratownik
Żelazowski Dariusz  – Dowódca Sekcji, Kierowca, Strażak Ratownik
Sokulski Rafał - Dowódca Sekcji, Kierowca, Strażak Ratownik
Andrzejuk Andrzej - Strażak Ratownik
Bujnik Kamil - Strażak Ratownik
Józefaciuk Mariusz - Strażak Ratownik
Lewczuk Kamil - Strażak Ratownik
Niedźwiedź Andrzej - Strażak Ratownik
Pasternak Tomasz - Strażak Ratownika
Rarot Maciej - Strażak Ratownik, Kierowca, Strażak PSP
Rarot Tadeusz - Strażak Ratownik
Sosnowski Mateusz – Strażak Ratownik, Kierowca
Tomczak Aleksander – Strażak Ratownik
Trębicki Paweł – Strażak Ratownik
Trębicki Piotr – Strażak Ratownik, Kierowca
Wiczuk Grzegorz – Strażak Ratownik
Żelazowski Marian – Strażak Ratownik
Żelazowski Lucjan – Strażak Ratownik

 

 


Wozy strażackie

 

fotografia samochodu Iveco

Typ: GBA 3/29  Marka: Iveco  Model: EuroCargo 150-320  Zabudowa: MotoTruck, Kielce  Rok produkcji: 2020  Pojemność zbiornika na wodę: 3000 litrów  Pojemność zbiornika ze środkiem pianotwórczym: 300 litrów  Wydajność autopompy: 2960 litrów/min. przy ciśnieniu 8 bar oraz 470 litrów/min. przy 40 bar   Numer operacyjny : 349[L]23  Liczba miejsc: 6   Układ miejsc: 1+1+4  Napęd: 4x4 

Pełna specyfikacja - plik PDF (104KB).

Samochód pozyskano w ramach akcji ,,Bitwa o wozy".


fotografia samochodu Man

Typ: GBARt  Marka: MAN  Model: TGM 13.290  Zabudowa: MotoTruck, Kielce  Rok produkcji: 2014  Pojemność zbiornika na wodę: 3000 litrów  Pojemność zbiornika ze środkiem pianotwórczym: 300 litrów  Wydajność autopompy: 2960 litrów/minuta  Numer operacyjny : 349[L]53  Liczba miejsc: 6   Układ miejsc: 1+1+4  Napęd: 4x4 

Pełna specyfikacja - plik PDF (91KB).

Samochód pozyskano z projektu ,,Poprawa bezpieczeństwa chemiczno-ekologicznego w Dolinie Zielawy".

 

 fotografia samochodu Ford

Typ: SLKw   Podwozie Ford Transit 90 T350   Zabudowa: Stolarczyk   Ilość miejsc: 6 (1+2+3)   Napęd: Tylna oś  Rok produkcji: 2003   Numer operacyjny : 349[L]53.

Samochód kwatermistrzowski bez wyposażenia ratowniczo - gaśniczego.

 

 


Orkiestra dęta

 

Orkiestra Dęta przy OSP Rossosz powstała dzięki inicjatywie i zaangażowaniu Edwarda Biełuszko, prezesa OSP Rossosz w latach 60-tych ubiegłego wieku, wieloletniego bibliotekarza i kronikarza lokalnego życia społecznego, a przede wszystkich pasjonata muzyki. Był też jej pierwszym księgowym. Funkcję pierwszego kapelmistrza pełnił Jan Dunia - wojskowy muzyk, mieszkający w Białej Podlaskiej i jednocześnie prowadzący tam orkiestrę dętą przy Bialskich Zakładach Przemysłu Drzewnego. Mimo że kapelmistrz był człowiekiem bardzo wymagającym, to chętnych do grania nie brakowało, ponieważ bycie członkiem Orkiestry było nie lada wyróżnieniem i nobilitacją.

 

Jednoznaczne ustalenie dokładnej daty powstania Orkiestry jest trudne z powodu braku potwierdzających ten fakt dokumentów. Pierwsze zapisy księgowe są datowane na koniec lat 50-tych XX wieku, a w księgach rachunkowych, które zachowały się do dnia dzisiejszego można odczytać, że w 1960 r. Orkiestra dysponowała: 2 trąbkami używanymi, 1 trąbką B, 2 tenorami, 3 kornetami, 4 klarnetami, 2 altami, 2 barytonami, 2 basami oraz perkusją. Natomiast lista pierwszych członków Orkiestry przedstawiała się następująco: Jan Bieniuk (bas), Jan Wiczuk (trąbka), Edward Biełuszko (suzafon), Jan Biełuszko (klarnet), Jan Szczęśniak (klarnet), Zenon Głowacki (klarnet), Edward Perchuć (baryton), Józef Maliszewski (trąbka), Krzysztof Syryjczyk (klarnet), Jerzy Koprianiuk (alt), Jan Milczuk (trąbka), Zbigniew Milczuk (tenor), Eugeniusz Mojsa (trąbka), Walerian Daniłko (trąbka), Józef Steckiewicz (bęben), Kazimierz Bujnik (trąbka).

 

Próby zazwyczaj odbywały się raz w tygodniu, początkowo w starym budynku Gminnej Spółdzielni, a potem w nowym lokalu Domu Kultury. Na repertuar - oprócz obowiązkowych pozycji jak Hymn Polski, Międzynarodówka, "Gdy naród do boju" czy też pieśni wojskowych i partyzanckich - składały się również polki, kujawiaki, polonezy i marsze, np. "Polowa artyleria" czy "Parada młodych". Większość partytur z tych utworów osobiście przepisywał kapelmistrz Jan Dunia.  

 

Według zapisów odnotowanym w księgach pierwszy koncert Orkiestry miał miejsce na festiwalu muzyki w Białej Podlaskiej w 1960 r. Należy dodać, że za ten występ Orkiestrantom przyznano nagrodę w postaci instrumentu basowego. Obowiązkowy kalendarz koncertów obejmował ówczesne święta państwowe, np. 1 Maja, 22 Lipca, święta spółdzielcze, ludowe, strażackie i kombatanckie oraz wiele imprez szczebla powiatowego i gminnego. Swoimi występami Orkiestra uświetniała wiele uroczystości kościelnych. Od najważniejszych, jak święta Wielkiej Nocy z czuwaniem przy Grobie Pańskim i mszą rezurekcyjną, po odpusty parafialne czy pogrzeby osób zasłużonych dla lokalnej społeczności. Zespół często był zapraszany na koncerty do innych, niekiedy odległych miejscowości, by wzbogacić i uatrakcyjnić program tamtejszych imprez. Zdaniem najstarszych członków największym osiągnięciem tamtego okresu było zdobycie II miejsca w Wojewódzkim Przeglądzie Orkiestr w Lublinie w 1968 r.

 

Od 1974 r. po Janie Duni obowiązki kapelmistrza przejął rossoszanin Jan Szcześniak. Człowiek związany z Orkiestrą od początku jej istnienia, instruktor III kategorii, pod batutą którego Orkiestra grała do 1986 r. Zainteresował graniem i rozbudował szeregi muzyków o wielu swoich znajomych, kuzynów i wnuków. Z wielkim zaangażowaniem podchodził do funkcji kapelmistrza. Nawet osobiście zapraszał członków zespołu na próby. Rozbudował repertuar głównie o pieśni religijne i tzw. "szlagiery". Pod jego przewodnictwa Orkiestra zdobyła Puchar Prezesa Zarządu Wojewódzkiego OSP za udział w IV Wojewódzkim Przeglądzie Orkiestr Dętych w Łosicach w 1985 r.  W latach 1988 - 89 Orkiestra była prowadzona przez jednego z członków zespołu, Jana Wiczuka. Jednak bez kapelmistrza próby i występy nie odbywały się tak często jak wcześniej, a Orkiestrę można było usłyszeć tylko podczas uroczystości kościelnych.

 

Na początku lat 90-tych, przy okazji zbliżania się 90-tej rocznicy powstania Ochotniczej Straży Pożarnej w Rossoszu, jej kierownictwo podjęło usilne starania, by pozyskać nowego kapelmistrza i przywrócić działalność Orkiestry. Udało się to osiągnąć w 1996 r., kiedy tą funkcję zgodził się objąć Zygmunt Domański, kierownik ogniska muzycznego w Parczewie. Na pierwsze efekty współpracy nie trzeba było długo czekać. W 1996 r. na Wojewódzkim Przeglądzie Orkiestr Dętych w Białej Podlaskiej Orkiestra zdobyła II miejsce. Podobne, pozytywne wrażenie wywarła na gościach Jubileuszu powstania OSP Rossosz, a w 1998 r. w Siematyczach zdobyła puchar XV Regionalnego Przeglądu Orkiestr OSP. Dzięki osiągniętym sukcesom oraz wsparciu sponsorów i przyjaciół Orkiestry udało się pozyskać środki na zakup nowych instrumentów. Odświeżeniu poddano repertuar i nadano nowsze, bardziej współczesne aranżacje granym utworom.

 

W 1999 r. z powodu rezygnacji Zygmunta Domańskiego prowadzenie Orkiestry powierzono Krzysztofowi Guzowi, nauczycielowi szkoły muzycznej w Radzyniu Podlaskim, który tą funkcję pełni do dnia dzisiejszego. Dzięki regularnym próbom, odbywającym się w świetlicy strażackiej, następował dalszy rozwój Orkiestry. Przybywało osób chętnych do grania i nowych zaproszeń do koncertowania oraz udziału w konkurach i przeglądach. Co zaowocowało nowymi kolejnymi nagrodami i wyróżnieniami. Niektóre z nich można obejrzeć na stronie internetowej Orkiestry.

 

Przez wszystkie lata swojej działalności Orkiestra zawsze mogła liczyć na wsparcie władz, w szczególności władz gminnych w osobie wójta Kazimierza Weremkowicza. Wielkim sympatykiem i sponsorem był ks. Piotr Burczaniuk. Wspomagali ją również m.in.: Feliks Ossowski, Feliks Syrytczyk, Stanisław Parafiniuk, ks. Artur Majorka oraz wiele innych osób i instytucji, bez przychylności których historia Orkiestry Dętej przy Ochotniczej Straży Pożarnej byłaby znacząco uboższa.